نقطه شروع چارچوب APO، شناخت “چشم‌انداز”، “ماموریت”، “اهداف سازمانی” و “مسیرهای راهبردی” است. این کار به سازمان کمک می‌کند تا توانایی‌ها و قابلیت‌های اصلی خود را بررسی نموده و آن دسته را که نیاز به بهبود دارند، شناسایی کند. ۴ تسریع‌کننده در این امر به سازمان کمک می‌کنند تا درک کند که این عوامل تقویت‌کننده، به چه میزان در سازمان موثر بوده و می‌تواند در به‌کارگیری مدیریت دانش کاربردی ایفای نقش کند. این چهار تسریع کننده عبارت‌اند از: افراد، فرایندها، فناوری و رهبری.

   این چارچوب ۵ فرایند اصلی را ارائه نموده که سازمان با استفاده از آنها یک ارزیابی اولیه از فعالیت‌های موجود در خود که به مدیریت دانش مرتبط‌اند را صورت می‌دهد که در زمان اجرای مدیریت دانش می‌توان از آنها به صورت موثر بهره گرفت. ممکن است سازمان بدون اینکه بداند، مدیریت دانش را به کار گرفته باشد. به همین دلیل ارزیابی فعالیت‌های سازمان با توجه به این ۵ فرایند بسیار مهم است. این فرایندها عبارت اند از: شناسایی دانش، خلق دانش، ذخیره‌سازی دانش، به اشتراک گذاری دانش و به‌کارگیری دانش.