مدیریت سرمایه‌های دانشی سازمان و به دنبال آن ایجاد چرخه حیات دانش، مستلزم تغییر در فرآیندها، فرهنگ، ساختار و سبک رهبری سازمان است و می‌بایست در بستر مدیریت تغییر و بر اساس راهکارهای آزموده شده و بومی اجرایی شود. اهمیت این موضوع را می‌توان در نمونه‌های ناموفق استقرار نظام مدیریت دانش در سرتاسر جهان مشاهده کرد. سازمان‌هایی که بدون توجه به تمامی ابعاد تاثیرگذار بر نظام مدیریت دانش، اقدام به پیاده‌سازی آن نموده و با شکست مواجه شده‌اند.