یادگیری برای ایجاد دانش نوین ضروری است؛ اما در عین حال تضمینی برای سودمندی دانش آموخته شده و سازگاری آن با محیط نیست. به عبارت بهتر، بهره‌برداری از دانش موجود تنها زمانی مفید است که شرایط محیطی ثابت بماند. اگر محیط تغییر کند، دانش مرتبط با محیط‌های سازمانی منسوخ شده منفعتی نخواهند داشت. نگهداری از این دانش صرفا هزینه‌بر خواهد بود و این دانش بدون هیچ نوع سودمندی، تبدیل به یک بار اضافه بر دوش سازمان می‌شود. کما اینکه در صورت افزایش این نوع از دانش‌های منسوخ شده و عدم حذف انها از سازمان، دسته‌بندی و سازماندهی دانش مفدی نیز دشوارتر بوده و منجر به برهم زدن نظم دانش مفید خواهد بود.

   به همین دلیل اهمیت یادگیری زدایی دانش منسوخ شده و آغاز یادگیری دانش نوین و کاربردی، آن هم در عصر حاضر و با سرعت بسیار بالای تولید اطلاعات و دانش جدید، اهمیت بسیاری خواهد داشت. در فرایند مدیریت دانش و یادگیری سازمانی همواره از کسب دانش جدید و یادگیری آن صحبت می‌شود اما بخش مهمی که پنهان مانده است، زدودن دانش منسوخ شده و ناکارآمد است. خلق دانش فرایندی پویا است و به همین دلیل، اغلب یادگیری زدایی برنامه‌های موجود و یادگیری قابلیت‌های جدید ضرورت دارد.